viernes, 11 de diciembre de 2020

Wild Heart

 Las dudas revolotean a mi alrededor. Ha vuelto la ansiedad y me ahoga con más fuerza. Todo lo que creía se ha resquebrajado y no logro comprender si la que está equivocada soy yo. Ya no puedo distinguir si me manipula o si tiene razón, porque todo lo que sale de su boca tiene lógica. 

Hacerme una bola no es suficiente porque los gritos dentro de mi cabeza me ensordecen. Me dicen que lo deje ir. Que tiene razón cuando dice que no cuento con él y que lo doy por sentado. Porque no me sale de dentro hacer planes con él. Porque no le veo en mi futuro. 

Pero a la misma vez me entristece saber que contempla la posibilidad de irse. Sigue siendo mi cómplice. Mi único contacto fuera de la burbuja. Realmente quiero que se quede y mejorar las cosas o solo estoy siendo egoísta?

Estoy dejando que me cambie a su antojo o realmente si lo hago va a ir todo bien?

Solo quiero salir del huracán. Solo quiero volver a respirar.

domingo, 26 de julio de 2020

Ja era fort

A veces la sensación de sentirme en casa es tan fuerte que por un momento olvido que estoy a miles de kilómetros. Los momentos se asemejan tanto entre si, que tengo que cerrar los ojos y respirar hondo para saborearlos bien y recordarme que ese sentimiento no depende del lugar, sino de mi misma. Que todo nace en el corazón y me encanta sentir como se expande, llenando horas enteras de risas, porque aunque esté con un montón de personas desconocidas, hacen que me sienta cómoda. Dejé de sentirme extraña en mi propia piel, y aunque a veces sigo sin reconocerme, la vida me parece mucho más fácil y bonita ahora. 

jueves, 11 de junio de 2020

Ahora

He parpadeado demasiadas veces y el tiempo ha pasado casi sin darme cuenta.

Ayer llegaba para empezar de nuevo. Traje toda la ilusión del mundo en la maleta y la he ido racionando, se ha ido acomodando por todos los lados en los que ponía los ojos. He crecido tanto que a veces no me reconozco cuando me miro en el espejo. Y no sé como retenerlo, porque no soy consciente de todo lo que he cambiado, porque ha llegado solo y se me ha impregnado en la piel. Cómo voy a saber retenerlo si no sé que es lo que me roza? 

viernes, 3 de abril de 2020

Baby I'm a Queen

Resulta que las ganas de comerme el mundo estaban ahí, siempre lo habían estado, pero el miedo que me auto infligia era mucho más grande. 
Y de pronto me descubrí sentada en un avión. Sola. Rumbo a Rumanía, para pasar ahí cuatro meses. 
No había miedo, solo ganas. Descubrí que tampoco era tan difícil hablar con desconocidos, porque de perdidos al río. Y que el inglés, a pesar de estar oxidado, era válido.

Aquí estoy, redescubriéndome cada día un poquito más. Afrontando los días con la misma ilusión que una cría de cinco años. A pesar del encierro. A pesar de la distancia que no pesa. A pesar de las ideas que tenía sobre mi misma.
No se si la que está aquí es fruto de las circunstancias o la que estaba allí era fruto de los miedos. Igual ambas. 
Pero ojalá continúe la que quede después de esto. 
Ojalá siempre una versión mejor. Para recoger palabras y sonrisas por las aceras. Para disfrutar de la nieve. Y del sol. Y de la lluvia. Y de la vida con todas las palabras.
Que el dolor cura y enseña. Saber gestionar, masticar bien y después tragar, despacio, para que no se quede en la garganta y ahogue.

jueves, 30 de enero de 2020

Bajo el volcán

Visc de records? 
Fa anys que suro, tot i que tinc la sensació de que no he sortit a la superfície, que la por és més gran que les ganes, tot i que intenti fer veure que no. Tot i seguir endavant i trencar les barreres que jo mateixa m'he anat posant. 
Em segueixo sentint com una noia de 16 anys, observant com la vida comença per a mi. Que ja ho vaig viure, que em vaig desfer, però a l'hora de muntar-me de nou no hi vaig voler posar alguna peça.

Camino cap endavant i obro les portes que m'aterraven, ara hi entra la llum perquè comprenc que totes em conformen i que tot i ser fosques, aquelles habitacions són les que em complementen. 
Però sempre torno enrere, als records i a repassar moments i decisions un cop i un altre. Perquè no vull que em defineixi allò, tot i que va ser el que em va canviar. Que vull passar pàgina d'una vegada i seguir amb la vida, però els records em criden i em fan mirar enrere cada dos per tres.

Visc de records. I d'excuses.